"Dziękuję za wspomnienia" - Cecelia Ahern

Czy Wasze blogi też  zostały dzisiaj usunięte? Ja przeżyłam chwile grozy gdy włączyłam rano komputer i okazało się, że mojego bloga nie ma. Został skasowany. Rzucałam gromami pod nosem i usiłowałam znaleźć przyczynę. Wszelkie działania były bez sensu, a po jakimś czasie blog, równie tajemniczo jak zniknął, wrócił na swoje miejsce. Mam nadzieję, że była to tylko chwilowa awaria bloggera.

Ale do rzeczy.... Od kilku dni zmagam się z jakimś wyjątkowo upartym wirusem, a co za tym idzie, jestem na zwolnieniu. A gdy jest się na L4 i gdy na kilka godzin uda się zbić gorączkę to co można robić? Oczywiście czytać książki. I tak też robię.
Na weekend, podczas którego czułam się wyjątkowo fatalnie, wybrałam książkę Cecelii Ahern "Dziękuję za wspomnienia". Poza tym, że jest łatwa, lekka i totalnie naiwna, niewiele można o niej napisać. Joyce potrzebuje krwi ponieważ spadła ze schodów i straciła dziecko. Justin za namową koleżanki decyduje się oddać krew. Trafia ona do leżącej w szpitalu dziewczyny. I nagle okazuje się, że Joyce śni o ludziach i miejscach, których nigdy nie widziała, zna się na architekturze i winach i mówi po włosku. Dokładnie tak jak Justin. Nie dość, że robią w tym samym momencie te same rzeczy to jeszcze ciągle na siebie wpadają. 
Poziom naiwności jak dla mnie przekroczony kilkakrotnie. I gdyby nie fakt, że nie potrafiłam skupić się na żadnej poważniejszej lekturze, tej książki z pewnością bym nie przeczytała. A tak, dałam radę.



PS. Dobrze, że w poniedziałek zgarnęłam z półki kolejną książkę. Może nie była to lektura bez wad, ale na pewno o wiele lepsza od "Dziękuję za wspomnienia". Szczegóły jutro.