czwartek, 26 września 2013

"Dom pod Lutnią" - Kazimierz Orłoś






Autor: Kazimierz Orłoś
Tytuł: "Dom pod Lutnią"
Wydawnictwo: Literackie
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 257





Różne opinie słyszałam o tej książce, że nudna, że przegadana, że wyprana z emocji, że taka sobie i żadna rewelacja. Przeciwwagą dla tych słów były pozytywne opinie osób, których blogi cenię, m.in Kasi z Notatek Coolturalnych. I co? I po raz kolejny okazało się, że zamiast ufać opiniom maruderów, najlepiej jest samemu zajrzeć do książki i wyrobić sobie własne zdanie. A mnie ta książka może i nie zachwyciła (bo to nie ten rodzaj literatury, żeby zachwycał i wywoływał skrajne emocje), ale ogromnie mi się podobała i im bliżej końca, tym wolniej czytałam, żeby jak najdłużej pozostać na mazurskiej wsi.  

Jest rok 1949. Joanna, której mąż został aresztowany przez UB za działalność przeciwko nowej władzy, postanawia wywieźć syna z Warszawy na Mazury. Ma nadzieję, że pod opieką jej ojca - Józefa Bronowicza, Tomek będzie bezpieczny.........   
"W enklawie mazurskiej wsi, powojenni rozbitkowie znaleźli swoją małą ojczyznę. Mieszkają tu Ukraińcy, Polacy, niemieckojęzyczni Mazurzy, a miarą ich postępowania nie jest przynależność narodowa czy wyznanie, lecz zwykła, ludzka przyzwoitość. Wprawdzie w tym sielankowym miejscu panoszy się nowy aparat władzy oraz skłonni do samosądów partyzanci, ale w ekstremalnych sytuacjach nawet „ci źli” działają niestereotypowo. Stereotypowi wymyka się również główny bohater powieści, pułkownik Józef Bronowicz - bohater wojenny, który wbrew konwenansom realizuje swoje nowe, dość awanturnicze życie. W niecodzienną sytuację wchodzi chłopiec, którego okoliczności zmusiły do zamieszkania z pułkownikiem. I tak zaczęło się jego dorastanie wśród baśniowej przyrody w niecodziennej społeczności i w „ciekawym czasie”."

Akcja "Domu pod Lutnią" toczy się niespiesznie, a jej rytm wyznaczają pory roku oraz wschody i zachody słońca. Jeśli więc szukacie książki lekkiej i takiej, którą prędziutko przeczytacie i odłożycie na półkę, to ta pozycja nie spełni Waszych oczekiwań. Jeśli natomiast chcecie poczuć smak chleba, zapach łąki o poranku i wieczornych mgieł, jeżeli szukacie książki, która ukoi Wasze rozpędzone myśli to "Dom pod Lutnią" jest właśnie dla Was.
Tylko nie dajcie się zwieść okładce - to nie jest błaha opowiastka o ucieczce na prowincję. To opowieść o tym, jak w trudnych powojennych czasach, w momencie kształtowania się "demokracji ludowej" ludzie szukali swojego miejsca na Ziemi, próbowali zachować ułańskie i legionowe ideały i potrafili odnaleźć spokój, radość i miłość wśród mazurskich pól i łąk. Całości dopełnia piękny, plastyczny język. Kazimierz Orłoś przywołuje obrazy niczym wspomnienia i tworzy niemalże bajkowy, choć przecież zupełnie realny, świat.
"Po latach, gdyby ktoś spytał Tomka, jak zapamiętał pierwsze dni w domu dziadka, powiedziałby pewno o słońcu. Były słoneczne. Rano, kiedy budził się i wyglądał spod pierzyny, widział nad sobą ażurowe firanki w słońcu. Na parapecie stały doniczki z pelargoniami. Czerwone kwiaty także były w słońcu. Przez lufty wiało ciepłym powietrzem. Za oknem przekwitały jabłonie.
Chłopiec biegł boso po deskach podłogi, ciepłych tam, gdzie padały z okna słoneczne kwadraty, do łazienki za kuchnią. Mył twarz i ręce w zimnej wodzie.
" (s.46)
"Jeszcze dnie były pogodne, niebo nad Lipowem błękitne. Czerwone i żółte drzewa nad rzeką. Siwy dym. Wolno, w podmuchach wiatru, leciały nitki babiego lata. Tomek, skacząc przez bruzdy, pobiegł, żeby złapać białą nić, ale wiatr dmuchnął i pajęczyna odfrunęła spod wyciągniętej ręki. Stał chwilę z zadartą głową i parzył, jak odlatuje coraz wyżej, nad korony drzew." (s. 120)
 
Powtórzę to co napisałam na początku, "Dom pod Lutnią" ogromnie mi się podobał. Wciągnęła mnie fabuła, urzekł klimat tej książki, język, polubiłam też jej bohaterów. Wierzę też, że jest to książka, która skradnie serca wielu czytelnikom, nawet tym, którzy zazwyczaj wybierają zupełnie inny rodzaj literatury.

Bardzo polecam!!
5+
 
PS. Kazimierz Orłoś jest ojcem prezentera telewizyjnego Macieja Orłosia.


wtorek, 17 września 2013

Liebster Blog Award :)

Przez Sylwię z bloga Papierowy Morderca zostałam nominowana do Liebster Blog Award  Za nominację bardzo dziękuję! :) 
Zasady zabawy:
Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę". Jest przyznawana dla blogów, o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.

Pytania od Sylwii:

1. Gdybyś mógł/mogła jedną książkę napisać od nowa, poprawić - co by to było?
Często po przeczytaniu książki, która jest słabo napisana, ale oparta jest na świetnym pomyśle, myślę sobie: "można to było napisać tak i tak, pociągnąć temat w tę stronę. Ale jedna, konkretna książka nie przychodzi mi do głowy.   

2.Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki?
Zdecydowanie powieść obyczajowa. Ale lubię też kryminały, powieści historyczne i coraz częściej sięgam po reportaże. 
3.Czym jest dla Ciebie książka?
Jednym z ważniejszych elementów dnia codziennego. Czytam każdego dnia, od wielu lat. Nie pamiętam doby, w której nie znalazłabym choć kwadransa na przeczytanie kilku stron. 
4.Których rodzimych autorów najbardziej cenisz?
JACEK DEHNEL!!!! To mój absolutny best of the best :) Uwielbiam i wielbię bezkrytycznie. A oprócz niego..... lubię Katarzynę Enerlich, Marcina Wrońskiego, Marka Krajewskiego, Małgorzatę Gutowską-Adamczyk, Hannę Kowalewską, Joannę Chmielewską, Elżbietę Cherezińską i kilku innych autorów. 
 
5.Czy jakiś tytuł odmienił Twoje życie?
Jeden? Nie chyba nie. Wiele książek 

6.Jak wyobrażasz sobie idealny wieczór z książką?
Mój idealny wieczór z książką wyglądałby tak: siedzialabym sobie na ulubionym fotelu, obok miałabym duży kubek zielonej herbaty, a żaden kot nie próbowałby położyć się na mojej książce, by zasłonić tekst, a żaden pies nie przychodziłby się poprzytulać. Mogłabym tak tylko siedzieć i czytać. Tylko dlaczego taki obrazek w mojej wyobraźni wygląda bardzo smutno? Więc może lepiej niech już te psy pchają łebki do głaskania, niech koty chodzą po mnie i siadają na książce i wszędzie zostawiają kupę sierści. Ja tę sierść wyłowię z herbaty, kota troszeczkę przesunę, sama też się posunę żeby zrobić miejsce psu i tak w kąciku, w jakiejś niezbyt wygodnej dla mnie pozie, sobie poczytam. Choć przez chwilę, aż skończę stronę i zacznę zastanawiać się jak przełożyć kartkę, żeby nie zrzucić kota. Tak, to jest mój idealny wieczór z książką :)
 
7.Eco i Carriere mówią, że książki nie znikną. Jakie jest Twoje zdanie?
Eeee tam... gadanie ;)
8.Jak myślisz, ile trzeba książek przeczytać, by znać się na życiu?
Gdyby istniała taka wartość jakżeż to wszystko byłoby proste. Niestety na to pytanie nie ma jednej, dobrej odpowiedzi. Są tacy, którzy nie przeczytali wielu książek, a posiadają wielką życiową mądrość. Są też i tacy, którzy przeczytali setki, tysiące książek a żyć nie potrafią. 
 
9.Jaką książkę zabrałbyś/zabrałabyś ze sobą na miesięczną, pieszą wędrówkę?
Chyba nie muszę już wybierać. Wzięłabym swój czytnik e-booków z dwoma setkami książek. Rewelacja :)
10.Jaki tytuł dodaje Ci otuchy w ciężkich chwilach?
Na szczęście bardzo rzadko miewam takie chwile, ale wtedy szukam jakiejś miłej, optymistycznej i dającej nadzieję książki. Takim pewniakiem jest seria o Kobiecej Agencji Detektywistycznej nr 1 Alexandra McCall Smitha :)
11.Co musi posiadać w sobie dobry pisarz?
Talent, wrażliwość, ciekawość świata, umiejętność obserwacji, dobry warsztat, samokrytycyzm i pokorę !!! 

Moje pytania:
1. Dlaczego zaczęłaś/-łeś prowadzić blog? 
2. Czy Twój blog ma profil na FB lub TT? Jeśli nie, to czy planujesz taki profil? 
3. Są osoby, które czytają kilka książek, podczas gdy inni muszą najpierw skończyć jedną by zacząć czytać następną. Do której grupy się zaliczasz? 
4. O jakim kraju, regionie lub kontynencie lubisz czytać najbardziej?
5. Czy masz jedną ulubioną, ukochaną piosenkę? 
6. Gdybyś musiał / -ła wybrać jednego ulubionego pisarza to byłby to...?
7. Najbardziej udana wg. Ciebie ekranizacja książki?
8. Czy poza literaturą masz inne pasje? Jakie? 
9. Jaka jest Twoja ukochana książka z dzieciństwa?
10. Gdybyś mógł/ -ła podróżować w czasie do jakiej epoki chciałabyś/ - łbyś się przenieść?
11.  Przeglądasz nieksiążkowe blogi? Masz swoich ulubieńców?

Nie wyznaczam nikogo do odpowiedzi na pytania. Jeśli macie ochotę napiszcie swoje odpowiedzi  dajcie mi znać. Chętnie poczytam Wasze odpowiedzi :)


 

niedziela, 15 września 2013

Pozaksiążkowo

Witajcie :)
Trochę mnie nie było, gdyż ostatnie tygodnie obfitowały w wydarzenia nie mające nic wspólnego z książkami. Musicie wiedzieć, że choć uwielbiam książki i bez czytania nie wyobrażam sobie życia, to są jeszcze inne rzeczy, które kocham równie mocno, m.in. siatkówka. Tak więc ostatnie tygodnie spędziłam m.in. przed telewizorem oglądając najpierw naszych siatkarzy grających w Memoriale im. Huberta J. Wagnera, a następnie kibicując dziewczynom grającym (niestety bez powodzenia) w Mistrzostwach Europy. W piątek zaczynają się Mistrzostwa Europy Mężczyzn więc znowu obudzi się we mnie kibic :)

Jakby tego było mało, przez kilka dni byłam domem tymczasowym dla dwóch małych kociaków, które ktoś wyrzucił na ulicę, po tym jak uznał, że są dostatecznie duże i z pewnością poradzą sobie same. Otóż nie! Nie poradzą sobie! Domowe koty, które regularnie dostają jedzenie, którym nie grozi żadne niebezpieczeństwo, nie nauczą się ot tak zdobywać pożywienie i oceniać zagrożenie. Zwłaszcza gdy mają 3 miesiące. Siedziały więc na środku chodnika głodne, zmęczone i przerażone i nie rozumiały dlaczego osiedlowe koty próbują je przegonić ze swojego terytorium. 

 

 


Oczywiście zabrałam je do domu. Na szczęście szybko znalazły nowe domy. Kotek już następnego dnia pojechał do nowej rodziny, a kotka musiała poczekać jeden dzień. Gdyby została jeszcze jedną noc miałabym problem, żeby ją oddać. To taka mała słodka rozrabiara i kierowniczka. Ganiała za moimi kotami, skakała po psach, polowała na ich ogony i o dziwo psom nawet się to podobało. Po jej wyjeździe Tymianek szukał jej po całym domu i miauczał żałośnie. 

kawa mrożona to jest to! - Lubczyk
coś bym porobił, ale mi się nie chce - Tymianek
 
 






















Tyle o kotach.
Jutro wracam do Was z odpowiedziami na świetnie pytania wymyślone przez Sylwię z bloga Papierowy morderca w ramach Liebster Blog Award. A za kilka dni możecie spodziewać się recenzji "Domu pod Lutnią". Przeczytałam tę książkę z ogromną przyjemnością i chcę ją Wam polecić na jesienne wieczory :).




Kończąc chciałabym polecić Wam świetny tekst z bloga Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk, pt: "Cała para w gwizdek, czyli o psuciu wszystkiego" (link TUTAJ ) o rzekomym zapotrzebowaniu społecznym na kulturę mierną i marną.





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...