niedziela, 29 lipca 2012

Stosik lipcowy


Ten pokaźny stosik to efekt dwóch wizyt w bibliotece i wyprzedaży w Weltbildzie.To nic, że urlop powoli dobiega końca i czasu na czytanie będzie mniej. Potrzeba gromadzenia książek jest jak nałóg ;)

"Kukułka" - Antonina Kozłowska (już przeczytana, recenzja wkrótce)
"Chłopiec z Salskich Stepów" - Igor Newerly (wyprzedaż w Weltbildzie)
"Leśne Morze" - Igor Newerly (jw.)
"Niedotykalny" - John Banville
"Życie jak w Madrycie" - Arturo Perez-Reverte (uwielbiam jego kryminały, ciekawe czy felietony są równie dobre)
"Wichura w Hawanie" - Leonardo Padura
"Mma Ramotswe i łzy żyrafy" - Alexander McCall Smith
"Nie opuszczaj mnie" - Kazuo Ishiguro (wyprzedaż  w Weltbildzie)
"Co dzień zawdzięcza nocy" - Yasmina Khadra (nie znam algierskich pisarzy więc jestem bardzo ciekawa tej książki)
"Trzech panów na włóczędze" - Jerome K. Jerome (jeśli ta książka jest choć w połowie tak dobra jak "Trzech panów w łódce .. nie licząc psa" to nie powinnam być zawiedziona)
"Oliwkowe żniwa" - Carol Drinkwater (aktualnie w czytaniu)
"Oliwkowy szlak" - Carol Drinkwater
"Oliwkowe drzewo" - Carol Drinkwater

Oprócz książek widocznych na zdjęciu mam, również zakupione na wyprzedaży w Weltbildzie, Tomasza Jachimka "Handlarzy czasu" oraz "Kiedy ulegnę" Chang-Rea Lee, ale obie już pożyczyłam.

Co myślicie o tym stosiku? Która z tych książek wydaje się Wam ciekawa? Co chcielibyście z tego stosiku przeczytać? A może już czytaliście i bardzo polecacie ... lub wręcz przeciwnie?

sobota, 28 lipca 2012

"Pod Huncwotem" - Martha Grimes

Czy Amerykanka może napisać świetny angielski kryminał? Jeśli owa Amerykanka nazywa się Martha Grimes to z pewnością tak. Gdy brałam do ręki "Pod Huncwotem" nie sądziłam, że ktoś bez angielskiego rodowodu może napisać tak bardzo angielski kryminał, stylem nawiązujący do Agathy Christie i innych tuzów tego gatunku znad Tamizy. A jednak!
Co więcej, "Pod Huncwotem" posiada wszystkie cechy świetnego kryminału. Mamy tu ciekawą i trudną do rozszyfrowania intrygę, inteligentnego policjanta, cały szereg barwnych, nietuzinkowych postaci ..... i mamy angielską prowincję - puby o przedziwnych nazwach, niewielkie domki, wielkie posiadłości a wszystko to osnute prawdziwie wyspiarską mgłą.

"W Long Piddleton aż zaroiło się od trupów. Kiedy w pubie "Pod Huncwotem" znaleziono pierwszą ofiarę, policja potraktowała to jak zwykłe morderstwo. Jednak gdy przed pubem "Pod Jackiem i Młotem" zostaje powieszony mężczyzna, dla wszystkich staje się jasne, że nie są to zwykłe zbrodnie. Do sennego miasteczka przybywa policjant Scotland Yardu Richard Jury. Kto zabił? Czy morderca jest tylko jeden? Jaki miał motyw? Jury wraz z lokalnym ekscentrykiem Melrose`em Plantem starają się jak najszybciej odpowiedzieć na wszystkie pytania. Muszą się spieszyć, bo przybywa nie tylko wątpliwości, ale i ofiar. Zadanie jest tym trudniejsze, że podejrzani są niemal wszyscy mieszkańcy Long Piddleton."  

Już dawno żaden kryminał nie sprawił mi takiej przyjemności jak ten. I ciągle waham się, czy większa w tym zasługa świetnej intrygi czy bogatej galerii postaci. Powoli skłaniam się do tej drugiej opcji, bo ciekawych bohaterów jest tu pod dostatkiem: Melrose Plant, który zrzekł się tytułu lordowskiego, bo zasiadanie w Izbie Lordów uznał za zbyt nudne. Jest jego ekscentryczna ciotka - lady Agatha Ardry - pochłaniająca niezliczone ilości jedzenia, uwieszona na Plancie niczym "albatros, którego stryj zastrzelił i uwiesił bratankowi na szyi", której wydaje się, że jest mistrzynią w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych i bez jej pomocy Scotland Yard nigdy nie wykryje mordercy. Jest też sierżant Wiggins - hipochondryk nie rozstający się z pastylkami na kaszel, inhalatorem i chusteczkami do nosa. No i inspektor Jury - inteligenty, nie pozbawiony poczucia humoru i umiejętności dedukcji, wrażliwy na kobiece piękno samotnik.  
Jest jeszcze jedna rzecz, o której nie wspomniałam - poczucie humoru. Momentami iście angielskie, chciałoby się powiedzieć humor z wyższych sfer.
"Lady Ardry rozprawiała o spodziewanej wizycie Scotland Yardu.
- Policja z Northamptonshire wezwała Yard. Pluck mi powiedział. Ciekawe, komu powierzą sprawę.
Melrose Plant ziewnął.
- Pewnie staremu Swinnertonowi.
Nagle ciotka usiadła prosto. Jej głowę o mocno kręconych siwych włosach wieńczyły okulary, niczym gogle kierowcy wyścigowego.
- Swinnerton? Znasz tych z Yardu?
Żałował, że wymyślił to nazwisko - ale przecież chyba zawsze mieli jakiegoś Swinnertona?"
(s. 21)
 "- Tak, sir. - Jury ziewnął w milczący już telefon. Gdy odłożył ją na miejsce, Plant zapytał:
- Znajomy?
- Mój zwierzchnik, Racer. Nie obchodzi go w jaki sposób ja prowadzę sprawę. Przyjeżdża tu osobiście i chce zostać zakwaterowany ... właściwie to w "Savoyu". Życzy sobie najlepszego miejsca w miasteczku. - Jury uśmiechnął się szelmowsko.
- Wie pan co, z wielka przyjemnością dam znać Ruthvenowi ... 
Jury potrząsnął głową i przesunął telefon w kierunku Planta. 
- Nie miałem na myśli Ardry End.
Melrose przerwał zapalanie cygara i przez kłąb dymu uśmiechnął się do Jury`ego szeroko.
- Chyba rozumiem co pan ma na myśli. - Wybrał numer i czekał dłuższą chwilę, aż po drugiej stronie odezwał się skrzeczący głos. - Ciotka Agatha? Przepraszam, że budzę cię tak wcześnie, ale inspektor Jury zastanawia się, czy nie oddałabyś mu wielkiej przysługi ..."
(s. 280-281)

Całkiem niedawno przeczytałam "Hotel Paradise" Marthy Grimes i choć uznałam że to całkiem ciekawy kryminał, to teraz z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że "Pod Huncwotem" jest o wiele, wiele lepszy. 



Ps. Warto wspomnieć, że  "Pod Huncwotem" to pierwsza książka o przygodach inspektora Richarda Jury`ego, w sumie jest ich 22. Szkoda, że jak dotychczas zaledwie 5 przetłumaczono na język polski.

wtorek, 24 lipca 2012

Oliwkowa seria Carol Drinkwater


"Oliwkowa farma" to podwójna historia miłosna. Po pierwsze, jest to oparta na faktach opowieść o związku aktorki Carol Drinkwater z producentem telewizyjnym Michelem Nollem. Po drugie, jest to książka o miłości do konkretnego miejsca na świecie.
 

Carol i Michel postanawiają osiedlić się na francuskiej prowincji . Odnajdują w Prowansji opuszczoną oliwną farmę o nazwie Appassionata. Od pierwszej chwili czują, że to ich skrawek raju. Tak jak oliwki stopniowo zmieniają barwę z zielonej na soczyście czarną, tak czytelnicy stopniowo ulegają pokusie głębszego wejścia w tętniący życiem, śródziemnomorski świat. Poznajemy prowansalską kuchnię i zwyczaje, razem z bohaterami odczuwamy napięcie związane z ryzykiem finansowej ruiny, a także dreszcz emocji na myśl o pierwszym zbiorze oliwek z własnego gospodarstwa.

 
Kontynuacja przygód bohaterów powieści "Oliwkowa farma". Carol i Michel spełnili swoje marzenia: zamieszkali w prowansalskiej willi Appasionata i prowadzą gospodarstwo oliwne. Każdego dnia kochankowie poznają bliżej swoich sąsiadów i lokalne zwyczaje. Gdy wydaje się, że lepiej już być nie może, dochodzi do bardzo smutnego wydarzenia. Carol i Michel muszą od nowa walczyć o swoje szczęście.
Piękna opowieść o miłości, małych radościach dnia codziennego i oczywiście o Prowansji.






Są książki, które nieodparcie kojarzą się ze słońcem, wakacjami i błogim odpoczynkiem. Takimi książkami jest "oliwkowa seria" autorstwa Carol Drinkwater, angielskiej aktorki i pisarki. Przez ostatnie dni przeczytałam "Oliwkową farmę" oraz "Sezon na oliwki", przede mną kolejne tomy i już cieszę się na tę okoliczność, bo pomimo mojego sceptyzmu - ot, znudzona życiem aktorka napisała książkę - muszę przyznać, że oba tomy są świetne. Ciepłe, pogodne, pełne życiowej mądrości i umiejętności czerpania radości z drobiazgów dnia codziennego.Nie znajdziecie tu (co niestety zdarza się w innych podobnych książkach) irytującego wymądrzania się nuworysza któremu wydaje się, że wie wszystko o miejscu i ludziach wśród których osiadł. Carol Drinkwater nie daje ostatecznych odpowiedzi, co najwyżej prezentuje swoje opinie. A te, podobnie jak i jej poglądy, urzekły mnie bezgranicznie. Jej stosunek do ludzi i sposób patrzenia na otaczającą nas przyrodę. W wielu miejscach mimowolnie jej przytakiwałam i myślałam: "też tak uważam". 
Lekka, swobodna narracja autorki sprawia, że książki które mają ponad 400 stron czyta się niemalże jednym tchem. 
No i ta kuchnia .... oliwki, oliwa, pomidory, wino ..... ech co za życie :-) 
Jednym słowem, "oliwki" podbiły moje serce do tego stopnia, że postanowiłam zakupić cały cykl, a każdego kto nie czytał oliwkowej serii a ma ochotę na miłą i nieogłupiającą lekturę zachęcam do sięgnięcia po książki Carol Drinkwater. Nie będziecie zawiedzeni, bo to literatura akurat na wakacje :-))

A ja już cieszę się na moment kiedy wezmę do ręki kolejny tom. Dobrze, że jeszcze kilka przede mną.


poniedziałek, 16 lipca 2012

11 pytań i Lubię to

Awiola zaprosiła mnie do zabawy (a właściwie dwóch). Bardzo przepraszam, że dopiero dzisiaj znalazłam czas, żeby na nie odpowiedzieć :-))

Zasady zabawy:
1. Każda oznaczona osoba musi odpowiedzieć na 11 pytań przyznanych im przez ich “Tagger” i odpowiedzieć na nie na swoim blogu.
2. Następnie wybiera 11 nowych osób do tagu i podaje je w swoim poście.
3. Utwórz 11 nowych pytań dla osób oznaczonych w tagu i napisz je w tagowym poście.
4. Wymień w swoim poście osoby, które otagowałaś.
5. Nie oznaczaj ponownie osób, które już są oznakowane.


Pytania od Awioli:
1.Zeszyt gładki czy w kratkę? 
W kratkę, pisanie na czystym papierze nigdy nie wychodzi mi równo lecz mknie ku niebu :-))

2.Płyta CD czy kaseta? 
Płyta. Choć kilka kaset o dużej wartości sentymentalnej jeszcze mam. Tylko nie mam magnetofonu ;-)
 

3.Upał czy mróz?
Zdecydowanie upał. Dla mnie lato może trwać cały rok :-)

4.Srebro czy złoto?

Kiedyś srebro, a ostatnio coraz częściej złoto.

5.Krzesło czy fotel?

Fotel. Najlepiej duży i miękki :-)

6.Romans czy horror?

Z dwojga złego wolę romans. Horrory zawsze mnie śmieszą ;-)

7.Pogrubiona czy pochylona czcionka?

Pochylona. Pisząc ręcznie zawsze pochylam.

8.Długie czy krótkie włosy?

Długie.  Może dlatego, że wreszcie udało mi się zapuścić włosy do łopatek, co przy kręconych nie jest zadaniem łatwym :-)


9.Czarny czy biały?

Zdecydowanie bialy :-)

10.Ulubiona strona w sieci?

Ostatnio http://www.iglaszyte.pl/

11.Bohater literacki, który najbardziej zapadł Ci w pamięć?

Ania Shirley :-)


Teraz moje pytania:
1. Herbata czarna czy zielona?
2. Serial czy film?
3. Książki debiutantów czy znanych autorów?
4. Czytać recenzje czy je pisać?
5. Rower czy spacer?
6. Pies czy kot?
7. Ciasto czy lody?
8. Audiobook czy e-book?
9. Ulubiony film na podstawie książki?
10. Ulubiona książka polskiego pisarza?
11. Ulubione wydawnictwo? 



Zasady:
1.Bannerem jest widoczne po prawej zdjęcie.
2.Trzeba napisać, kto mnie otagował.
3.Należy wypisać wszystkie drobne rzeczy,które przychodzą do głowy, jakie się lubi, czyniące człowieka szczęśliwym. Nawet drobnostki, które wydają się nieistotne ;)
4.Trzeba też otagować kilka osób.



Lubię ....
... spacery z moimi psami i przytulanki z kotem

... słoneczne letnie poranki
... piwonie
... piątki wieczorem, gdy wiem, że przede mną wolny weekend
... czerwone wytrawne wino
... mleczną czekoladę
... zieloną herbatę

... radiową trójkę
... czytać blogi z recenzjami książkowymi i dekoracją wnętrz
... siatkówkę

... wędrówki
... Bieszczady
... i wiele, wiele innych rzeczy ... :-))


Jako, że mamy sezon urlopowy i wielu z Was nie zagląda regularnie na swoje blogi, postanowiłam nikogo nie wyznaczać do odpowiedzi. Zapraszam każdego kto ma ochotę odpowiedzieć na 11 pytań, lub napisać co lubi. Dajcie mi tylko znać w komentarzach, że weźmiecie udział w zabawach, a ja chętnie przeczytam Wasze odpowiedzi i dowiem się czegoś o Was :-)).

środa, 4 lipca 2012

Krótki urlop

Za godzinę wyjeżdżam na króciutki urlop. Zabieram książki, kota i psy i mam nadzieję na spokojny odpoczynek. Szkoda, że tylko do niedzieli, ale zawsze to coś. 
Tymczasem zostawiam Was z moimi roślinkami. Mam nadzieję, że po powrocie zastanę je w podobnej kondycji. Mama obiecała podlewać :-)
 Do przyszłego tygodnia :-))











niedziela, 1 lipca 2012

"Belcanto" - Ann Patchett

Po ponad miesięcznej przerwie pora na kolejne recenzje. Czerwiec jest dla mnie, podobnie jak styczeń, okresem tak intensywnej pracy, że cieszyłam się każdą wolną minutą spędzoną z książką. O pisaniu na blogu już nawet nie marzyłam. Teraz wracam do normalnego funkcjonowania i cieszę się z tego ogromnie.
Przez ten czas gdy mnie tu nie było, udało mi się przeczytać dwie książki i tyleż samo wysłuchać, podróżując do pracy i z pracy. O dwóch z nich chciałabym napisać. Obie, choć diametralnie różne, ogromnie mi się podobały i śmiało mogę je zaliczyć do najlepszych książek przeczytanych w tym roku :-)).

Pierwsza to "Belcanto" Ann Patchett. Jeśli nie spotkaliście się do tej pory z tą książką, to powinniście naprawić to zaniedbanie i jak najszybciej ją przeczytać. Jest to NIESAMOWITA książka, pokazująca ludzką małość i wielkoduszność, książka kipiąca emocjami, budzącymi się uczuciami, pełna cichych szeptów, ukradkowych spotkań i skomplikowanych relacji. Jej konstrukcja bardziej przypomina spektakl teatralny lub operę, niż zwykłą powieść. Zresztą muzyka operowa rozbrzmiewa w tej książce niemalże bez ustanku.
W jednym z państw Ameryki Południowej, w rezydencji wiceprezydenta zorganizowano przyjęcie urodzinowe dla pewnego japońskiego biznesmena, pana Hosokawy. Władze liczą, na nawiązanie z nim współpracy, stąd też przyjęcie jest bardzo wystawne, goście wyselekcjonowani, a punktem kulminacyjnym ma być występ diwy operowej Roxane Coss, którą jubilat jest zafascynowany. I oto nagle w trakcie koncertu gaśnie światło i do domu wpadają terroryści. Żądają wydania głowy państwa, ten jednak jest nieobecny (został w domu by obejrzeć swoją ulubioną operę mydlaną). Zamachowcy muszą zmienić plany i zamiast uciec z prezydentem, zostają w rezydencji, a uczestnicy przyjęcia stają się ich zakładnikami. Dzięki zabiegom negocjatora, terroryści godzą się na wypuszczenie kobiet (za wyjątkiem Roxane Coss), chorych mężczyzn (w tym jednego tchórzliwego lekarza symulującego ciężką chorobę) i księży (jeden ochoczo udał się do wyjścia, drugi poprosił o możliwość pozostania). Pozostawieni w domu zakładnicy musieli podporządkować się zasadom narzuconym na uzbrojonych napastników i starać się przeżyć. Mijały dni, potem tygodnie i miesiące. Reżim powoli łagodnieje, zakładnicy, którzy na co dzień byli zapracowanymi ludźmi, teraz mieli mnóstwo czasu, grali więc w szachy, rozmawiali, gotowali i z zapartym tchem słuchali śpiewu Roxane Coss, która każdego dnia odbywała próby.
Terroryści nie mieli pomysłu co zrobić w zaistniałej sytuacji i wydawać się może, że celowo przedłużali pobyt w willi. Na co dzień żyjący w lesie, tutaj mieli możliwość zaznania zwykłego, miejskiego życia, którego wielu z nich nigdy wcześniej nie znało. Spali w łóżkach, namiętnie oglądali telewizję, z zafascynowaniem oglądali przedmioty zgromadzone w domu.
Ku zdumieniu wielu, okazało się, że dwóch napastników to kobiety, a właściwie młode dziewczyny, a kilku terrorystów to bardzo młodzi chłopcy. W tej napiętej i niecodziennej atmosferze pomiędzy zakładnikami i zamachowcami rodziły się coraz bliższe relacje. Jedna z dziewczyn potajemnie spotyka się z tłumaczem pana Hosokawy, podczas gdy on w tajemnicy przemyka do pokoju śpiewaczki i jak sam przyznaje - nigdy nie czuł się szczęśliwszy niż w tym zamknięciu.
Jak w każdej operze - w dusznej atmosferze domu czuć w zbliżający się nieuchronnie koniec. Jak zakończy się ta historia, czy zakładnicy zostaną uwolnieni, czy zakładnicy zostaną pojmani? Przeczytajcie książkę, a dowiecie się wszystkiego.

Piękna, niesamowita historia!







Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...