"Oczyszczenie" - Sofi Oksanen

Tytuł: "Oczyszczenie"

Autor: Sofi Oksanen

Tłumaczenie: Sebastian Musielak

Tytuł oryginału:"PUHDISTUS"

Wydawnictwo: Świat Książki

Miejsce i data wydania: Warszawa 2010

Liczba stron: 336

  

Zastanawialiście się pewnie nie jeden raz, dlaczego na polskim rynku wydawniczym "królują" głupiutkie, słabo napisane czytadła, a książki, przy których lekturze przysłowiowa "szczęka opada" przemykają gdzieś tam, zauważone przez mniejszość. Wiem, wiem ... ludzie pragną lekkiej rozrywki, potrzebują wytchnienia. Sama często sięgam po popularnych autorów, ale nigdy nie zrozumiem jak to jest możliwe, że "50 twarzy Greya" okupuje pierwsze miejsca większość list bestsellerów, a książki takie jak "Oczyszczenie" Sofi Oksanen, nie sprzedają się tak dobrze. Przecież jest to lektura kompletna, opowiada niesamowitą (choć przerażającą) historię, jest doskonale napisana, jest mądra i zapada w pamięć na długo (być może na zawsze). 

"Estonia, lata 90. Stara kobieta Aliide znajduje na swym podwórku młodą, przerażoną i pobitą Rosjankę Zarę, która twierdzi, że ucieka przed mężem. Nieufna Aliide zabiera ją do domu. Obie próbują się „wybadać”, klucząc i kłamiąc. Bo obie mają wiele do ukrycia. Tylko my, czytelnicy, poznamy prawdę o dwóch kobietach, uwikłanych w tajemnice zbrodni, namiętności i marzeń o szczęściu...
Pełna emocji, sugestywna powieść psychologiczno-obyczajowa, rozgrywająca się w czasach chaosu tuż po rozpadzie ZSRR, gdy „możliwe było absolutnie wszystko – nawet to, czego człowiek nie potrafił sobie wyobrazić”."

 Ten krótki opis, choć nakreślający akcję, w żaden sposób nie jest w stanie oddać emocji jakie towarzyszą czytelnikowi. Już dawno nie czytałam książki z takim ładunkiem napięć i wrażeń, książki która wywołuje wielki niepokój w duszy. Prawda, którą powoli odkrywamy jest przerażająca. Każda z bohaterek ma swoją historię, ale są w pewien sposób połączone. Jednak to od tej starszej, Aliide tak naprawdę wszystko się zaczęło. Bez wdawania się w szczegóły, które stanowią jądro tej opowieści, mogę powiedzieć tylko tyle - nie znajduję dla niej usprawiedliwienia. Miłość do jednego mężczyzny, pogoń za namiętnością (w tym przypadku całkowicie opartej na złudzeniach), nie dały jej prawa do takich uczynków. Podobnie jak ona mam siostrę i nie wyobrażam sobie jak można zrobić coś takiego. Choć czas II wojny był ekstremalnie trudny sam w sobie, to fakt ten nie zwalnia nikogo z bycia człowiekiem, z bycia rodziną. 

Co tu dużo pisać. Kupuję tę książkę w całości. Także język, doskonały, prosty, a zarazem niezwykle pobudzający wyobraźnię i powodujący swego rodzaju napięcie u czytającego.

Sięgnijcie koniecznie po tę książkę, bo po prostu szkoda przegapić tak doskonałą pozycję. A ja będę pilnie wypatrywać kolejnych pozycji Sofi Oksanen, licząc że któreś wydawnictwo  zauważy, że "Oczyszczenie" to jedna z czterech powieści w jej dorobku. 

6/6

Źródło: Wikipedia

"Drugi wątek" - Joanna Chmielewska

 Tytuł: "Drugi wątek"

Autor: Joanna Chmielewska

Wydawnictwo: Kobra Media

Miejsce i data wydania: Warszawa 2008 (wyd. I 1993)

Liczba stron: 344

Widzę, że mam pewne blogowe zaległości, bo już kilka przeczytanych książek czeka na recenzję. Żeby choć trochę te zaległości nadrobić, dzisiaj będzie troszkę lżej i bardziej wakacyjnie, gdyż na początek Chmielewska. 

Wakacje to taki czas kiedy szukam sprawdzonych lektur, lekkich, idealnych do czytania na balkonie. Chmielewska, o ile dobrze wybiorę tytuł, jest właściwie pewniakiem. Ileż to wakacji spędziłam z jej książkami. Tym razem wybór padł na "Drugi wątek". Jest to jedna ze starszych książek, z czasów kiedy autorce "wpadki" zdarzały się rzadko. Jest więc wszystko (lub prawie wszystko) co w kryminałach Joanny Chmielewskiej lubię, a więc jest zwariowana intryga, ona w roli głównej, pewna słabość do policji ;) i lekki, zabawny styl. Zabrakło bobu i piwa*, ale była facetka** więc jest dobrze. Generalnie cała historia sprowadza się do tego, że główna bohaterka szukająca mieszkania na rynku wtórnym weszła do lokalu, w którym leżały dwa trupy, a wielka dziura w ścianie i rozrzucone złote monety, sugerowały że ktoś poszukiwał tu jakiegoś skarbu. Gdy zorientowała się w sytuacji zadzwoniła na policję i poszła oglądać kolejne mieszkanie. Niestety kilku świadków widziało potarganą blondynę w odlotowym płaszczu, gdy stukając wysokimi obcasami opuszczała budynek. Jeden z policjantów będących w ekipie dochodzeniowej szybko domyślił się, że to właśnie Joanna. Przez chwilę istniało więc ryzyko, że jest ona jedynym podejrzanym, ale inni nie próżnowali i główna bohaterka z przyszłej skazanej zamieniła się w tajnego pomocnika policji. Śledztwo wykazało, że właścicielka mieszkania była wiedźmowatą ciotką pewnej bardzo miłej, dobrej i ślicznej Kasi. Podła ciotka, jako jedyny krewny, opiekowała się dziewczyną do pełnoletności i skutecznie zatruwała jej życie. Jednak owa dziewczyna z racji swoich cech charakteru na morderczynie się nie nadawała. Policja musiała więc znaleźć prawdziwego sprawcę, zwłaszcza że nieboszczyków zaczęło przybywać. No, a potem to już wszystko poszło jak to u Chmielewskiej - śmiesznie, zwariowanie, choć trochę nie po kolei. Najważniejsze jednak że intrygę udało się rozwikłać, rozszyfrować tytułowy drugi wątek i ustalić sprawców.

Miłośników twórczości Joanny Chmielewskiej do tej książki namawiać nie muszę, a innym napiszę tylko tyle - jeśli macie ochotę na zabawną i zwariowaną książkę to "Drugi wątek" będzie idealny. Jeśli do tej pory nie przeczytaliście żadnej pozycji tej autorki to czym prędzej powinniście nadrobić to zaniedbanie, choćby po to, by przekonać się czy ten styl Was bawi czy też nie. A wybierać jest w czym (źródło Wikipedia):

Literatura piękna (dla dorosłych i młodzieży)

• 1964: Klin 
• 1966: Wszyscy jesteśmy podejrzani
• 1969: Krokodyl z Kraju Karoliny
• 1972: Całe zdanie nieboszczyka
• 1973: Lesio
• 1974: Zwyczajne życie
• 1974: Wszystko czerwone
• 1975: Romans wszechczasów
• 1976: Większy kawałek świata
• 1976: Boczne Drogi
• 1977: Upiorny legat 
• 1979: Studnie przodków
• 1979: Nawiedzony dom
• 1981: Wielkie zasługi
• 1983: Duch (wydany później, po lekkiej zmianie, wraz z kilkoma innymi opowieściami jako Ślepe szczęście)
• 1988: Skarby
• 1989: Szajka bez końca
• 1990: Dzikie białko
• 1991: 2/3 sukcesu
• 1992: Wyścigi
• 1992: Ślepe szczęście
• 1993: Tajemnica
• 1993: Wszelki wypadek
• 1993: Drugi wątek
• 1993: Florencja, córka Diabła
• 1993: Zbieg okoliczności
• 1993: Autobiografia, tom 1 – Dzieciństwo
• 1994: Jeden kierunek ruchu
• 1994: Autobiografia, tom 2 – Pierwsza młodość
• 1994: Autobiografia, tom 3 – Druga młodość
• 1994: Autobiografia, tom 4 – Trzecia młodość
• 1994: Autobiografia, Wieczna młodość – aneks do wszystkich pozostałych (w 2000 r. ukazał się jako tom 5 – Wtórna młodość)
• 1995: Lądowanie w Garwolinie
• 1996: Duża polka
• 1996: Dwie głowy i jedna noga
• 1996: Wielki diament, tom 1
• 1996: Wielki diament, tom 2
• 1997: Hazard
• 1997: Krowa niebiańska
• 1998: Harpie
• 1998: Złota mucha
• 1999: Depozyt
• 1999: Najstarsza prawnuczka
• 2000: Przeklęta bariera
• 2000: Książka poniekąd kucharska
• 2000: Autobiografia, tom 5 – Wtórna młodość
• 2001: Trudny trup
• 2002: (Nie)boszczyk mąż
• 2002: Pech
• 2003: Babski motyw
• 2003: Bułgarski bloczek
• 2004: Kocie worki
• 2005: Mnie zabić
• 2005: Zapalniczka w antologii Trupy Polskie
• 2006: Krętka Blada
• 2006: Autobiografia, tom 6 – Stare próchno
• 2007: Zapalniczka (Rozwinięcie opowiadania Zapalniczka, wydanego w 2005 roku w zbiorze opowiadań Trupy Polskie)
• 2007: Rzeź bezkręgowców
• 2008: Autobiografia, tom 7 – Okropności
• 2009: Porwanie
• 2010: Byczki w pomidorach
• 2011: Gwałt
• 2012: Krwawa zemsta

Dla dzieci

• 1994: Pafnucy
• 2003: Las Pafnucego

Poradniki

• 1996: Jak wytrzymać z mężczyzną
• 1996: Jak wytrzymać ze współczesną kobietą
• 2001: Jak wytrzymać ze sobą nawzajem
• 2005: Przeciwko babom!
• 2007: Traktat o odchudzaniu

4+/6

* w wielu książkach autorka jako główna bohaterka próbuje rozwikłać sprawy kryminalne właśnie przy misce bobu i piwie. A że bób uwielbiam, więc te fragmenty szczególnie działają mi na wyobraźnię :)

** chyba nikt już nie używa słowa "facetka" a Chmielewska odmienia go przez wszystkie przypadki i robi to z wyjątkowym wdziękiem. Uwielbiam te jej "facetki" i już :)

"Arthur & George" - Julian Barnes

Tytuł: "Arthur & George"

Autor: Julian Barnes

Tłumaczenie: Joanna Puchalska

Tytuł oryginału: Arthur & George

Wydawnictwo: Świat Książki

Miejsce i data wydania: Warszawa 2007

Liczba stron: 592

Tytułem wstępu......

Julian Barnes. Przyznaję, że mam problem z tym autorem. Świetnie pisze - to nie podlega dyskusji. Doskonale konstruuje bohaterów, umie budować atmosferę i napięcie i ogólnie jeśli chodzi o warsztat, nie mam żadnych zastrzeżeń. A mimo to podskórnie drażni mnie to jego pisanie. Trudno mi wytłumaczyć dlaczego, ale czuję jakiś taki samozachwyt nad własnym talentem i pychę. Dziwne prawda? W niedużym odstępie czasu przeczytałam dwie jego książki i przy obu mam identyczne zastrzeżenia. Czy czasami macie podobnie?

Przechodząc do meritum ....

Tytułowi bohaterowie to Arthur ... tak tak... właśnie ten .... Arthur Conan Doyle - lekarz i twórca postaci Sherlocka Holmesa oraz George skromny, nieśmiały prawnik, syn pastora hinduskiego pochodzenia z małej wioski Great Wyrley położonej w hrabstwie Staffordshire. Początkowo panów nic nie łączy. Każdy żyje w swoim świecie i wiedzie zupełnie inne życie. Arthur Conan Doyle od dziecka wykazuje zdolności do wymyślania historii, mimo że studiuje medycynę (otwiera nawet swój gabinet okulistyczny), to pisarstwo przynosi mu sławę, uznanie i pieniądze. George Edalji natomiast kończy prawo (specjalizuje się w prawie kolejowym), ale niedługo może cieszyć się szacunkiem społeczeństwa. Zostaje bowiem oskarżony o znęcanie się nad zwierzętami i pisanie anonimów z pogróżkami, w tym do samego siebie (sic!). W sprawę angażuje się sir Arthur, który jest przekonany o niewinności młodego prawnika: "Ja nie myślę, że pan jest niewinny. Ja nie wierzę, że pan jest niewinny. Ja wiem, że pan jest niewinny." (s. 363). Korzystając z metod swojego najsłynniejszego bohatera postanawia znaleźć prawdziwego złoczyńcę. Przy okazji mamy możliwość poznać lepiej poglądy i życie Arthura Conan Doyle`a, jego perypetie rodzinne i zamiłowanie do seansów spirytystycznych. 

"Arthur & George" to książka niezwykła i bardzo inteligentna. Autentyczne wydarzenia posłużyły Julianowi Barnesowi do stworzenia opowieści o ogólnej kondycji społeczeństwa brytyjskiego u schyłku XIX wieku. Społeczeństwa, którego cechy reprezentują obydwaj bohaterowie. Powściągliwość, zachowawczość i wiara w prawo George`a oraz Arthura pewność siebie i wiara w honor. Przeciwwagą dla nich są cechy reprezentowane przez oskarżycieli, policję, wreszcie ministerstwo. Rasizm i strach przez innością ukryte pod płaszczykiem zasad, prawa i samo-nasuwających się wniosków. Julian Barnes doskonale ukazuje mechanizmy funkcjonowania rasizmu. Nikt z oskarżycieli otwarcie nie przyznaje się do motywów swojej oceny, a przecież wiadomo o co chodzi. Przecież żaden Anglik nie mógłby w ten sposób postępować ze zwierzęciem, w domyśle - ale Hindus już tak, bo kto zna te ich dziwne zwyczaje i rytuały. Podobno czczą ogień - mówi w pewnym momencie przedstawiciel policji. Paradoksalnie, oskarżony George Edalji poza ciemniejszym kolorem skóry, jest bardziej angielski od wielu Anglików z dziada pradziada.   

Jak już wspomniałam na wstępie, nie czuję sympatii do tego autora, ale przełamując uprzedzenia gorąco polecam książkę "Arthur & George" przede wszystkim miłośnikom Sherlocka Holmesa i opowieści kryminalnych. Jestem pewna, że nie poczujecie się zawiedzeni. Pomimo pewnych dłużyzn, zwłaszcza na początku, historia naprawdę wciąga i po przeczytaniu ok. 200 strony trudno już się od niej oderwać.


5+/6