Dziewczyna w błękitnej sukience - Gaynor Arnold

Tytuł: "Dziewczyna w błękitnej sukience"

Autor: Gaynor Arnold

Tłumaczenie: Julia Gryszczuk-Wicijowska

Tytuł oryginału:"Girl in a Blue Dress"

Wydawnictwo: Znak Nova Litera

Data wydania: 2012

Liczba stron: 512

Ach, jak mnie denerwowała ta książka i jak bardzo irytowali mnie główni bohaterowie, których nie mogłam polubić czy zrozumieć. A mimo to nie mogłam oderwać się od "Dziewczyny w błękitnej sukience" autorstwa Gaynor Arnold. Pewnie wielu z Was wie, że nie jest to taka zwyczajna historia, tylko zbeletryzowana - i jak mówi Padma (a ja jej wierzę) dosyć luźno potraktowana - biografia Karola Dickensa i jego żony. Autorka zmieniła nazwiska i imiona bohaterów i on nazywa się Alfred Gibson, a ona Dorothea.

Kiedy się poznają on jest młodym literatem - bardzo zdolnym, ale bez grosza przy duszy. Ona zaś młodziutką dziewczyną z bogatego domu - ładną i miłą, choć niezbyt bystrą. Widocznie takiej żony Alfred szukał, bo po krótkim narzeczeństwie młodzi pobierają się i przeprowadzają do pierwszego wspólnego domu. Na początku wszystko układa się bardzo dobrze, są szczęśliwi i zakochani. Z czasem jednak różnica charakterów uwydatnia się coraz bardziej i państwo Gibsonowie oddalają się od siebie. Dorothea jest zawsze zmęczona, w ciąży lub w połogu, a Alfred uwielbia towarzystwo i potrzebuje uznania innych ludzi. Lubi mówić o sobie Jeden Jedyny lub Wielce Poważany. Jego ciężka, codzienna praca nad tekstem przynosi efekty w postaci gromadzonego majątku, większych domów i większej liczby osób otaczającej pisarza. Tymczasem żona, która nie dorównuje mu intelektem czy swobodą konwersacji zaczyna ciążyć i przeszkadzać.

Nie wiem, które z nich irytowało mnie bardziej. Czy Dorothea - taka nijaka, bezwolna, mdła i wiecznie śpiąca i zmęczona, czy Alfred - postać bardzo skomplikowana. Z jednej strony zadufany pyszałek, karmiący się uwielbieniem tłumów, w domu zmieniający się w domu w nieprzyjemnego Pana Najmądrzejszego. Z drugiej człowiek niezwykle pracowity, utalentowany, potrafiący czarować otoczenie swoim humorem i miłym sposobem bycia. 

Pomimo pewnych braków - jak choćby nie do końca przekonywujący rys charakterologiczny niektórych bohaterów, książka jest dobrze napisana, bardzo wciągająca i elektryzująca. Ciągle byłam ciekawa co dalej, jak też ułożyły się ich losy. Myślę też, na moją ocenę złożyła się także ciekawa konstrukcja tej powieści. Narratorką jest Dorothea, którą poznajemy w dniu pogrzebu słynnego męża. Jednak nie kroczy ona wraz z orszakiem pogrzebowym, tylko siedzi w swoim pokoju i gra na pianinie.

"Dziś jest pogrzeb mojego męża. W ostatniej drodze towarzyszy mu połowa Londynu, a ja siedzę sama w pokoju na piętrze. Przypuszcza, że powinnam szaleć ze złości, ale to Kitty przemierzała pokój nerwowym krokiem i gniewała się na mnie. "Nie mogą Ci zabronić - powtarzała co chwila. - Nie odważą się odprawić wdowy po nim". Miała oczywiście rację. Gdyby się tam pojawiła, musieliby uznać moje prawa i zaciskając zęby, robić dobrą minę do złej gry. Nie mogłam się jednak zmusić do paradowania przed nimi, siedząc w czarnej sukni w czarnym powozie, do wsłuchiwania się w stłumiony stukot kopyta i spazmatyczny szloch tłumów." (s. 7)

 Zdradzanie całej fabuły byłoby przysłowiowym "strzałem w kolano" więc oczywiście tego nie zrobię, ale bardzo zachęcam Was do lektury tej książki. Myślę, że podobnie jak ja, po "Dziewczynie w błękitnej sukience" nabierzecie ochoty na poznanie prawdziwe biografii Karola Dickensa i nie poprzestaniecie na fikcji literackiej, choćby nie wiem jak ciekawej.

4+/6